Reisverhalen

Maandagochtend beginnen we rustig. Aan het einde van de ochtend zal ik met Emanuel naar Kosovo vertrekken, waar hij een hondje dat we van de week hebben gekocht weer zal verkopen. Dat is het leven van een handelaar, die nu een prachtig visitekaartje heeft. Op zondagmiddag halen we een paspoortje voor het diertje en maandag mag het mee de grens over.

Qen ne Shitje heeft een visitekaartje ontworpen door Maartje Vroegindeweij @qen.ne.shitje @QenTreg

Zelf heb ik andere belangen bij de 3 uur lange autorit. Ik wil namelijk Mergim spreken die als loodgieter een investering voor 2 jaar heeft gehad en het contract over een maand tot een einde zal moeten komen. Daarnaast wil ik Robin en Alice in ontmoeten om te horen hoe het met hen gaat en hoe het met het dochtertje van Einar & Klara, voormalige zendelingen in Kosovo, is afgelopen. De anderhalf jaar oude Avril had een kwaadaardig plekje in haar oog en ondergaat op dit moment kuren in Barcelona. Ook Aaron en Shpresa die met OM aan muziekstudio Shtëpia Records bouwen wil ik graag weer eens opzoeken. Voeg er nog een laatste dag bergwandelen aan toe en een rit naar huis, dan zit de planning tot woensdag goed vol.

De hondenkoper net na de grenspost liet een kwartiertje op zich wachten, maar de deal was snel gesloten en wij konden onze weg vervolgen. Het regende pijpenstelen en het was zelfs zo erg dat op de snelweg de motor er een keer mee ophield. Wij stopten langs de weg bij een restaurant om eens lekker te gaan lunchen. Mergim werkte tot een uurtje of vijf, dus tot die tijd konden we lekker doen waar we zin in hadden. Een mooie gelegenheid om ook de meegenomen camera nog eens verder uit te proberen. Eli had nooit anders foto’s gemaakt dan met zijn telefoon en verbrede zijn begrip met de uitleg over het spiegeltje in het apparaat. Het deed me denken aan de keer dat ik in Nederland de klep van de piano openklapte en hij verbaasd opmerkte dat er snaren in zaten.

In een Kosovaars restaurant

Gjakova

In Gjakova, Mergims thuisstad, hadden we nog tijd over en besloten bij Blendi en Juli langs te rijden. De typische witte bus die zij vanuit Nederland ontvangen hebben voor hun zendingswerk stond niet voor de deur, dus ik belde maar even op. Ze waren verhuisd. Over 5 minuten zou hij ons op kunnen pikken en zo kregen we een lekker kop koffie terwijl Amelia ons bezoek helemaal geweldig vond en kleine Leo toch nog even moest wennen. Maar dat zou helemaal goed komen. Dit grote nieuwe huis had genoeg ruimte en kamers en ook bedden om ons een plek voor de nacht te bieden. Natuurlijk zouden we morgen vroeg op pad moeten omdat we met de vrienden bij OM in Peja, een uur rijden naar het noorden, zouden ontbijten.

Op bezoek bij Blend en zijn zoon Leo in Gjakova

Mergim was eerst nog even druk en we treffen hem later. Het gesprek moest daadwerkelijk even op gang komen en er werd het nodige om de hete brij heen gedraaid. Maar uiteindelijk moest het er toch van komen. Hoe is de investering van bijna twee jaar geleden terecht gekomen en wat heeft het opgebracht. Omdat hij werk heeft gevonden heeft het wel wat opgebracht, maar dat is niet structureel aan de kant gezet. Nu had ik dit wel enigszins voorzien en zo een clausule in het contract gezet dat er voor 3 jaar ondersteund zou worden. Na wat heen en weer zijn we tot de overeenkomst gekomen dat er over dit komende half jaar afbetaald zal worden en indien nodig komen de gereedschappen retour. Die zouden zeker ook weer in Albanië van pas kunnen komen bij een andere bekende of zelfs in de plastic fabriek mochten die plannen daadwerkelijk een uitwerking krijgen. De komende maanden ga ik geregeld een vinger aan de pols houden om te checken of er vaart in zit. Hopelijk is dat voldoende stimulans om dit project een goed einde te geven.

Peja

Na een korte nacht maakten wij ons op richting Peja. Ik koos voor een landweggetje door de dorpen, maar dat bleek voldoende langzamer te zijn. Zo kwamen we wat verlaat aan. Geen nood, want de koffie was nog niet gezet, maar de tafel prijkte al wel met goed voorbereid lekkers. Shpresa had er zeker werk van gemaakt. Robin en Alice waren er nog niet, maar kwamen even later binnendruppelen. De kleine Daniël was er wel bij, maar een staartje van de griep eerder deze week maakte dat hij toch wat laveloos in zijn kinderstoel zat. Eli en ik kregen een rondleiding door de studio en mochten even de zanghoek uitproberen. De totaal geïsoleerde wanden absorberen al je volume en ontlokten bij Eli een verraste ohh en ahh. Ook kregen we een preview van de songs die met Pasen uitgebracht werden.

Over pasen gesproken vertelde ik over de 7 Wonderen in Jeruzalem. Een prachtige serie over wat Jezus voor ons gedaan heeft. Deze serie is in het Nederlands, maar toen ik de maker Wilkin van de Kamp vroeg of we het materiaal mochten vertalen was het antwoord resoluut: “Nee.” Dat was ook niet nodig want Radio 7 had het al opgepikt zou er voice-overs voor maken. Inmiddels zijn staan de korte films al een jaar online, maar bijna niemand heeft ze gezien. Dus dacht ik er een actie van te maken om ze bekendheid te geven. Aaron stelde voor het met Shpresa af te spreken omdat zij de Facebook pagina Zanafila (bet: Genesis) beheert die ruim 40.000 likes heeft. Zo gezegd, zo gedaan en iedere dag tot aan de goede vrijdag is er een video online gepost op hun pagina.

Filmserie van de 7 Wonderen in Jeruzalem in het Albanees

Aaron interesseerde zich in mijn iPad en liet tussen neus en lippen door vallen dat zoiets voor de studio een enorme verrijking zou zijn. Ik had mijn oude iPad schijnbaar onnodig meegenomen naar Kosovo. Deze zat in mijn koffer en omdat ik het apparaat steeds minder gebruik, leek het me goed dit aan hem aan te bieden. ‘s Middags zou ik het nog een keer moeten nalopen om te zien of ik alles overgezet had op mijn nieuwe. Logisch dat hij wat overdonderd was, maar het aanbod sloeg hij niet af. Ik heb mijn eerste iPad een aantal jaar geleden ook gekregen en waarom zou ik deze gunst niet weer doorgeven.

Met Robin gingen we nog een extra kopje koffie drinken. Ik had nog werk liggen voor na de lunch en zo vulde de dag zich redelijk snel. We bestelden Pizza’s en kwamen weer terug bij Aaron en Shpresa om alles met de iPad te regelen. Het lokale christelijke hostel van Esat zal vol, maar daar overnachten hoefde niet, want Aaron en Shpresa boden ons ook zeer gastvrij een overnachting aan. We speelden een kaartspel wat Eli en ik nog niet kenden. Eli deed alsof hij er niks van snapte, maar speelde uiteindelijk iedereen met gemak weg!

Sneeuw

Bij ontwaken kwam er een koude wind door het raam. Het was enorm licht en ik vroeg me af hoe laat het was. We wilden vroeg weg en buiten lag er een vers laagje sneeuw. De wandeling door de bergen was voorbereid qua kleding en bekendheid met de kaart, maar met zoveel sneeuw als er deze en gisternacht gevallen was hadden we niet gerekend. Met goede moed reden we de Rugova kloof in. De weg was mooi schoon en geruimd, wat voor onze Ford met zomerbanden wel zo prettig was. Aan het einde van de weg parkeerden we en begonnen de tocht door de sneeuw naar boven. Op 3/4 van wat het verharde deel van het pad zou zijn passeerde er een Caddy met sneeuwkettingen, maar die liep vast. Even later kwam er een trekker met sneeuwschuiver naar beneden en was de weg voor ons ook vrij begaanbaar. Hadden we daar al die tijd zo voor lopen ploeteren.

Emanuel in de Sneeuw in Rugova.

Langzaam trok het wolkendek dichter toen wij die diepe sneeuw instapten om het pad boven verder te volgen. Wat een klauterpartij en af en toe een uitdaging om de juiste route te vinden waar het pad niet hoog genoeg aan de bomen gemarkeerd was. Eli genoot ervan en toen Man Bahadur op Skype belde kon ook hij even vanuit het regenachtige Nepal meegenieten de fantastisch mooie witte omgeving. Mama belde vanuit Nederland en met zo’n 4G verbinding in de bergen zijn ook de wandelpauzes leuk. Ons doel was het meertje te bereiken maar op zo’n 500m afstand besloten we ons om te keren om genoeg energie voor de terugreis te hebben. Bij aankomst beneden stonden er 2 politiejeeps achter onze auto. Simpelweg patrouille van de dichtstbijzijnde grensovergang. Het begon opnieuw te sneeuwen en Eli bleef mooi in de auto zitten toen ik bij de waterval nog even een paar foto’s ging maken. De huisreis naar Albanië was een ramp. De auto hield het wel, maar het weer was zo slecht vanwege wind, regen, sneeuw en soms zeer dichte mist dat ik soms met maar 50km/h over de snelweg heb kunnen rijden. ‘s Nachts heb ik de rit in mijn slaap nog 1000 herbeleefd.

Familie

Bani kwam een dagje naar Fushë Krujë en maakte zo kennis met mijn Albanese Familie. Samen bidden als familie is voor ons redelijk normaal, maar zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Op zondagmiddag had ik ze uitgenodigd voor een laatste avondetentje. Omdat we toch nog geen familie foto’s gemaakt hadden, zou dat ook dan kunnen. We reden de berg op en stapten uit in de ijzige kou en sneeuw. Snel, klik klik een berg foto’s en toen rap naar beneden om in een restaurant op te warmen. Pa vond het in eerste instantie niet echt nodig, maar toen het sneeuwballen gevecht met Sara losbarstte was hij er ineens helemaal bij. Een heerlijke maaltijd maakte het echt family-time! Wanneer we elkaar weerzien? Waarschijnlijk als mijn Albanese moeder jarig is op 27 mei!