De beenspieren waren opgewarmd van trektocht dit weekend, de schouders echter nog wat broos. Het huis kon maandag opgeruimd worden en die dag werd besloten met een afscheidsdiner in gezelschap van Mergim, die je op de investments pagina uitgebreider kunt leren kennen. ’s Nachts nog de kachel opgestookt om alle was goed te laten drogen voor vertrek en dinsdag ochtend nog een laatste rondje door de stad om wat dingen af te geven en gedag te zeggen. Tegen 11 uur ’s ochtends liep ik uiteindelijk weg uit Gjakova, rechtstreek naar de grens met Albanië.
De afgelopen twee dagen waren regenachtig, maar vandaag scheen de zon met hier en daar een wolkje aan een mooie blauwe hemel. De schaduw speelden op de beboste berghellingen. Langzaam steeg de weg richting grenscontrolle en een gezellige gesprekje met de douaniers brak de stilte. Hoewel stilte, ik had genoeg om tegen mezelf de praten. Ik genoot met volle teugen en verbaasde me erover hoe ver ik toch nog heb weten te komen met de Albanese taal.
In het eerste dorpje wilde ik een fles water kopen, maar de schooljongens drongen er heel erg op aan dat ik toch ff bij ze kwam zitten op de banken die in een ruimte achter het winkeltje stonden. Alle bekende vragen over leeftijd, achtergrond, spullen in de tas en wat al niet meer, kwamen voorbij. Ik stapte op en trok verder naar Krumë-Has. Een stadje prachtig gelegen in de heuvels van Noord-Albanië. De wandeling van 30km ging vlot, ondanks de hoogteverschillen en ik stopte bij een restaurantje net voor de stad om koffie te dringen en een salade te eten. Direct had ik de kans om op internet te zoeken of er nog zendelingen in het stadje actief waren. Die waren er voorheen en dat bleek ook uit de documenten die ik vond uit 1998, 2005 en 2008, maar meer up-to-date informatie kreeg ik niet op mijn scherm. Een fototje van de het fysio-gebouw, gestart door Duitsers, zou nog kunnen helpen.
Ik liep de stad in en stuitte op een gebouw met een teras op de eerste verdieping. De woorden Restaurant BAR op de muur deden duidelijk het gebouw geen eer meer aan, want er werd hard aan verbouwd. op een manier trok het sterk mijn aandacht en ik bekeek de auto die ervoor stond. Met grote letters stond erop vermeld: “NEHEMIA MINISTRIES”. Duidelijk verhaal, deze personen moest ik hebben. Direct op navraag reageerde een man, Danny, met herkenbaar Duits accent en werd na drie woorden Albanees het gesprek op z’n Duits voortgezet. Hij had nog een paar minuten nodig om het werk af te ronden. Na kort wat van mijn verhaal te vertellen bood hij me aan met zijn vrouw Rahel voor een slaapplaats te overleggen. Dat werd helemaal geregeld. De twee kids van 2 en 4 raakten een tikkeltje door de dolle heen, maar de baby van pas een paar weken kon het niet deren. De avond vulde zich met interessante gesprekken, morgen nog maar meer navragen welke missie zij voor zichzelf zien.
Nu eerst een goede nacht maken en waarschijnlijk krijg ik hier ook weer contacten voor een bestemming morgen als ik naar Kukës ga lopen. Weer zo’n 30km om op te warmen voor de langere bergtochten die nog voor me liggen. Dus ook zeker ’s morgens nog tijd om hier nog even te genieten. Een dag extra blijen werd me al aangeboden, maar gezien ik niet te veel dagen wil verliezen voor ik op bestemming aankom, besluit ik toch direct verder te gaan.
Recente reacties