Na twee maanden in Nederland en één nachtje in Duitsland ben ik nu weer op een nieuwe reis. Dit maal met het vliegtuig. Voor de kerst kwam ik terug naar mijn officiële woonadres in Nederland. Om te zien of ik zou kunnen wennen aan Nederland. Dat na al die jaren rustig aan, terwijl het nieuws begin januari ruimschoots berichte over het burn-out fenomeen.
Wennen
Wennen zit hem in honderdduizend kleine dingen. Wennen aan gele nummerborden, wennen aan bruin brood, wennen aan filterkoffie, wennen aan dimmers op het licht. Wennen aan alle regeltjes voor het scheiden van afval en bij het uitlaten van een hond. Wennen ook nog eens aan alle specifieke pieterpeuterige verbeteringen die we door proberen te voeren in processen waar het grootste deel van de wereld toch al niets van begrijpt. Ja wennen kost energie, dat weet ik als geen ander, toch is het deze keer anders wennen. Waarom? Ik weet namelijk niet of ik echt wel zin heb om te weer te wennen aan Nederland. Ik heb geen idee of ik me nu eigenlijk zou willen settelen in ons lage landje. Maar omdat ik ook geen andere ideeën heb, probeer ik het toch maar even.
Dat zou makkelijk gaan, want de eerste dagen in Nederland waren de Kerstdagen. Daarna Oud en nieuw en nog een vakantie weekje en Januari was alweer begonnen. Nu er toch geen plan was om weer uit Nederland te vertrekken, zou het met de winter voor de boeg wel een goed idee zijn voor Rochee (mijn mooie Duitse Herdertje) een hok te bouwen. Zo gezegd, zo gedaan met hulp van Rough Timber! Erik bedankt!
Rochee voor haar nieuwe hok
En terwijl januari langzaam voorbij kroop. Het steeds maar een beetje kouder werd en het kwik tot onder het vriespunt zakte, rees het idee om toch maar weer een keer naar Albanië te gaan. Er leven al een tijd een aantal ideetjes om mee aan de slag te gaan op de Balkan, maar daar kwam het tijdens het wandelen niet van, sterker nog: daar was mijn wandeling ook helemaal niet voor bedoeld.
Ideeën
Het eerste idee kwam via via via via… doordat ik in Kroatië mandarijnen aangeboden kreeg. De lekkerste van de lekkerste mandarijnen. Het zou zo een vrachtwagen vol kunnen zijn en “of ik iets wist waar die af te zetten zouden zijn?” Nee niet direct, maar ik zou eens rondvragen in mijn netwerk. Dat bracht me aan de keukentafel bij Gerrit die opmerkte dat het ‘goud’ zit in de bosaardbeitjes. Die hele kleine, zoete, aardbeien die op de berghelling in halfschaduw groeien. Vers was niet nodig, want het zou een vriesproduct worden. Ik heb zaadjes besteld en nu is het de vraag of deze mooie plantjes in Albanië daadwerkelijk aan zouden kunnen slaan.
Wilde of Bosaardbeien groeien vooral op de berghelling.
Een ander idee kwam langs terwijl ik lekker door mijn Facebook zat te scrollen. Precious Plastic maakt van plastic afval nieuwe bruikbare producten. Een tijdrovend proces, maar zeker goed voor het mileu en wellicht veel levensvatbaarder in een land waar de lonen veel lager liggen dan in Nederland. Het voordeel zou zijn dat er ook in eigenland een afzetmarkt gemaakt kan worden. Echt een idee. Niks concreets, maar wie weet kan dat nog komen.
Alban Beni
Deze mooie kerel, die kortweg Bani genoemd wordt, woont in het Zuid-Albanese Gramsh en is afgelopen voorjaar vast bij me in dienst gekomen. Ik betaal zijn maandsalaris en hij besteed zijn tijd volledig aan de lokale Kerkgemeenschap. Voor hem zijn dat in eerste instantie de jongeren en dat begint zijn vruchten af te werpen. Afgelopen herfst heeft hij samen met anderen uit de kerk een concert georganiseerd om de zichtbaarheid van de evangelische gemeente lokaal te vergroten en om voor gemeenteleden mogelijkheden te creëren om met vrienden verder in gesprek te gaan over geloof.
Bani zet zich full-time in voor de kerkgemeenschap in Gramsh
Tot zover de planning voor de eerste week, over Kosovo en verdere plannen later meer.
Recente reacties